حدیث نوزدهم

وَعنْ أَبی هُریرة رضِی اللَّه عنْه، قال: قال رسُولُ اللَّهِ صَلّى اللهُ عَلَیْهِ وسَلَّم:

« قال اللَّه عَزَّ وجل: کُلُّ عملِ ابْنِ آدم لهُ إِلاَّ الصِّیام، فَإِنَّهُ لی وأَنَا أَجْزِی بِه. والصِّیام جُنَّةٌ فَإِذا کَانَ یوْمُ صوْمِ أَحدِکُمْ فلا یرْفُثْ ولا یَصْخَب،فَإِنْ سابَّهُ أَحدٌ أَوْ قاتَلَه، فَلْیقُل: إِنِّی صَائم. والَّذِی نَفْس محَمَّدٍ بِیدِهِ لَخُلُوفُ فَمِ الصَّائمِ أَطْیبُ عِنْد اللَّهِ مِنْ رِیحِ المِسْک.

للصَّائمِ فَرْحَتَانِ یفْرحُهُما: إِذا أَفْطرَ فَرِحَ بفِطْرِه، وإذَا لَقی ربَّهُ فرِح بِصوْمِهِ [متفقٌ علیه]

رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود:

خدای عزوجل می فرماید: هر عمل فرزند آدم برای اوست، غیر از روزه که برای من است و من پاداش آن را می دهم و روزه سپری است (در مقابل دوزخ یا گناهان) و چون روز روزه ی یکی از شما باشد، باید ناسزا نگوید، و فریاد نکشد و با کسی درگیر نشود و اگر کسی او را دشنام داد یا با او جنگ کرد، باید بگوید: من روزه دارم و سوگند به ذاتی که جان محمد در دست اوست، همان بوی دهان روزه دار در نزد خداوند از بوی مشک نیکوتر است. و برای روزه دار دو شادی است که بدان شاد می شود، یکی که چون افطار کند شاد می شود و دیگری که چون پروردگارش را ملاقات کند به روزه اش شاد می گردد.