براء بن عازب - رضي الله عنه - مي گويد: رسول الله - صلى الله عليه وسلم - مرداني از انصار را به فرماندهي عبد الله بن عتيك بسوي ابورافعِ يهودي فرستاد. گفتني است كه ابو رافع در قلعه اش كه در سرزمين حجاز بود، زندگي مي كرد و رسول خدا - صلى الله عليه وسلم - را آزار مي رساند و به دشمنانش كمك مي كرد.آنان، هنگامي كه بدانجا نزديك شدند، خورشيد غروب كرده بود و مردم چارپايانشان را از چرا آورده بودند. عبدالله به يارانش گفت: شما سرجايتان بنشينيد. من مي روم و با دربان با ملايمت، صحبت مي كنم. شايد بتوانم وارد شوم. هنگامي كه نزديك دروازه رسيد، صورتش را پوشانيد و چنين وانمود كرد كه مي خواهد قضاي حاجت كند. و اين، زماني بود كه همة مردم، وارد شده بودند. دربان، صدا زد و گفت: اي بنده خدا! اگر مي خواهي وارد شوي، وارد شو. زيرا مي خواهم در را ببندم. عبد الله مي گويد: پس من وارد شدم و در گوشه اي، كمين كردم. هنگامي كه مردم، وارد شدند و دربان در را بست، كليد را بر ميخي، آويزان كرد. پس از مدتي، برخاستم و كليدها را برداشتم و در را باز كردم. در آن هنگام، ابورافع در اتاق اش نشسته بود و تعدادي با او شب نشيني داشتند. زماني كه دوستانش رفتند، بسوي اتاق اش بالا رفتم. و هر دري را كه باز مي كردم، از داخل، قفل مي نمودم. و با خود گفتم: اگر مردم از آمدنم مطلع شوند، قبل از اينكه به من برسند، او را مي كشم.
پس به او رسيدم و متوجه شدم كه در خانة تاريكي، ميان فرزندانش قرار دارد. اما ندانستم كه در كدام قسمت خانه است. گفتم: اي ابورافع! گفت: تو كيستي؟ من كه متحير بودم، بسوي صدا رفتم و ضربه اي با شمشير زدم. اما كاري از پيش نبردم. او فرياد كشيد و من از خانه، بيرون رفتم. و درهمان نزديكي، چند لحظه، مكث كردم و دوباره، وارد شدم و گفتم: اي ابورافع! اين چه صدايي بود؟ گفت: مادرت به عزايت بنشيند. مردي در خانه است و چند لحظه قبل با شمشير به من حمله كرد.عبدالله مي گويد: ضربه اي ديگر به او زدم و او را زخمي كردم ولي كشته نشد. سپس لبة تيز شمشير را در شكم اش فرو بردم تا جايي كه از پشت اش درآمد و مطمئن شدم كه او را به قتل رسانيده ام. آنگاه، درها را يكي پس از ديگري باز مي كردم تا اينكه به راه پله رسيدم. به محض اينكه پايم را بر آن گذاشتم، خود را در يك شب مهتابي، روي زمين ديدم و ساق پايم شكست. پس آنرا با پارچه اي بستم. آنگاه، رفتم و كنار دروازه نشستم و با خود گفتم: امشب از اينجا بيرون نمي روم مگر اينكه مطمئن شوم كه او را كشته ام. هنگامي كه خروس، بانگ داد، ناعي (فردي كه خبر مرگ ديگران را اعلام مي كند) بالاي ديوار رفت و ندا داد كه ابورافع؛ تاجر سرزمين حجاز؛ كشته شد. پس من نزد دوستانم رفتم و به آنان گفتم: عجله كنيد. خداوند ابورافع را به قتل رساند. آنگاه، نزد نبي اكرم - صلى الله عليه وسلم - رفتم و ماجرا را برايش بازگو كردم. فرمود: «پايت را دراز كن». من نيز پايم را دراز كردم. رسول خدا - صلى الله عليه وسلم - بر آن دست كشيد. پايم طوري سالم شد كه گويا هرگز نشكسته بود.(4039 بخاري)